Binnen de sector bestaat veel koudwatervrees voor onderlinge samenwerking en kennisdeling. Veel innovatie vindt plaats binnen de muren van de eigen organisatie, bijvoorbeeld in de Campus van de Persgroep, terwijl we buiten onze sector overal zien dat kansrijke innovatie vooral plaatsvindt waar verschillende partijen bereid zijn om samen te werken op basis van vertrouwen.

In Nederland zijn de scholen voor de journalistiek, die ooit door de sector zelf zijn opgericht, meer op afstand komen te staan van de journalistieke praktijk. Universiteiten zijn vaak te gespecialiseerd en geïnternationaliseerd, waardoor hun maatschappelijke relevantie en hun ‘return on investment’ voor de samenleving afgenomen is.

Er zijn enkele organisaties die kennis delen over journalistieke projecten in Vlaanderen en Nederland. In Nederland zijn dit bijvoorbeeld iMMovator en het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. In Vlaanderen zijn er Smart Media Meetups. Ook zijn er enkele Nederlands-Vlaamse samenwerkingsverbanden, zoals BVN, de televisiezender voor Vlamingen en Nederlanders in het buitenland, het Vlaams-Nederlands overlegorgaan VNOJ  van zes Vlaamse en vier Nederlandse bacheloropleidingen journalistiek en de Vlaams-Nederlandse vereniging voor Onderzoeksjournalistiek VVOJ . Daarnaast zijn er ook Europese uitwisselingen, zoals de News Xchange van de EBU en de News Impact Summit van het European Journalism Centre (EJC).

Van tripartiete samenwerking tussen overheid, journalistieke sector en opleidingen is – zeker in Nederland – nog incidenteel sprake. In Vlaanderen vindt met grotere regelmaat samenwerking plaats tussen de overheid, onderzoekers en het werkveld. Hier noemt men dit de ‘triple helix’; een vliegwiel bestaande uit drie radars. De Nederlandse journalistiek zou er goed aan doen om meer contact te zoeken met onderzoeksinstellingen, opleidingen en de overheid en vice versa. Onderlinge afstemming en samenwerking tussen deze drie partijen kan helpen om een gezonde journalistieke infrastructuur te bevorderen.